BİR GÜZEL YÜREKTİR SUNAYIM

Ordunun Dereleri Fon Müziği


       Elinde ki max dondurmayı yalarken beni farketti ve gülümsedi...

''Aaa! güzel ablam, sende mi buralardaydın?''

Oğluyla trafiğe kapalı sokakta, ortasında çiçekler açmış ve etrafı oturulacak şekilde dizayn edilmiş bankta oğluyla oturmuş dondurma yiyordu Sunay.

       Ne vakit Ordu'ya insem muhakkak görürdüm O'nu. Bazen yalnız, bazen boyundan büyük oğluyla.
Ve ne vakit rastlaşsak ''güzel ablam'' der bana. Hiç adımı söylediğini duymadım.

          Bundan dört sene evvel, ramazan ayında, pazarda karşılaşmıştık ilk. Levo henüz küçüktü ve ben evde çok sıkılmıştım. O yıl Ordu'da oturuyorduk ve evimin hemen arka tarafına cumartesi pazarı kuruluyordu. Oğluşu hazırlayıp pazarın kalabalığına karıştım bende.
          Önümden giden kısa boylu kadının krem renk pardesüsü yerleri süpürüyordu. Elleri poşetlerle doluydu ve yürüyüşünden bu poşetlerin ne kadar ağır olduğu anlaşılıyordu.
          Bir kaç esnaf kadına seslendi ''taşıyabileceğin kadar alsana yav bacım''
Hiç aldırmadı. Ne çiselemeye başlayan yağmura, ne de esnafın azarlar tondaki bağırmasına...

           ''Teyzecim! birazını bana verin,  ben taşıyayım'' derken O yüzünü bana çevirdi.
Şaşırdım!
Benden yaşça küçük bir kadın...

            Verdi poşetleri elime. Oğluşun minik elleri, O'nun minik elleriyle buluştu ve evine doğru yürüdük. Ben biraz hızlanınca ''güzel ablam bekle!'' diye seslendi...
Ben yine hızlandım o yine seslendi ''güzel ablam''...

          Üç katlı bir apartmanın önüne geldik. Demir kapıdan içeri girdiğimizde o çoktan kilitlemeye bile gerek duymadığı, bodrum kattaki evinin kapısını açmıştı bile.
          İçerisi, fakirlik!...
          içerisi yokluk!..
          içerisi nem!...
Bilmem ki burda nasıl yaşanırdı? yaşanabilir miydi?

Yaşıyordu işte Sunay. Mecburiyetten yaşıyordu. Eşinden ayrılmış, 6 yaşında ki oğluyla yaşıyordu. Pencereler kaldırıma bakıyordu. Pencereler insanların adımlarını gözlüyordu...

Epeyce oturdum. Oğlu topaç gibi bir çocuk. Öyle güzel bakmış ki...
''iki gün sonra oğlumun doğum günü güzel ablam'' dedi
''Bende sevinsin diye muz aldım''

          Müsade isteyip çıkarken haberi yoktu yarım saat döneceğimden.

Elimde ki doğum günü pastası ve Sunayın yüzündeki gülümseme...

Hiç unutmam.

''Gidiyoruz artık Sunay'' dedim o dondurmasını bitirmek üzereyken...
''Tayin çıktı, ben memlekete, eşim doğuya gidiyor''

Üzüldü, gözleri doldu.

Eğildim ve sarıldık birbirimize. Gitmeden uğrarım sana dedim.

''Beklerim güzel ablam'' dedi