KARAMELİM VE BEN...

Akşam böyleydik. Levo çekti resmimizi, epey uyudu kucağımda. Zaten oldum olası çok sever kucağımı. şimdide ben bu satırları yazarken hatta tek elle yazmaya çalışırken parmaklarımı emiyor.

Arada emmeyi bırakıp yüzüme bakıyor, patisiyle dokunuyor. Sarı bebeğim benim.

Şu cambaza bakar mısınız... Balkon demirlerinde bile geziyor, o kadar iyi bir cambaz ki düşecek diye korkmuyorum artık. Kendi bildiğini okuyor, şimdi Vandan aldığım semerin üzerinde uyuyor. Semerin canına okudular, deri kaplaması hep tırnak izi .....:))
Yalnız o mu tırnaklardan nasibini alan! koltuklar, halılar ve ellerimiz, en çokda benim ellerim.

Bunlarda yeni park etmiş arabanın sıcak motorunda ısınmaya çalışan sokak pisileri. onlar şanslılar çünkü anneleri büyüttü.

Bazı blogcular benim karamel ve kontesimi sahipleniş öykümü bilmiyorlar sanırım. Ben sırf kedim olsun diye onları annelerinden ayırmadım. Onları canavar bir kadın tarafından çöpe attırılmış halde buldum ve mecburen eve getirdim. Henüz yürüyemiyorlardı bile.

O yüzden beni yargılamayın lütfen. Bende biliyorum onlar sokaklara, doğal hayata aitler. Ama olmadı işte, annelerinden ayrılınca olamadı. Mecburen ev kedisi oldular.

Şimdi pisilerime benim gibi onlara aşık olacak yeni yuva arıyorum. Onları vermek zorunda kalacağım içinde çok mutsuz Newbahar