NEWBAHARCA

Saat 15 suları otobüsün yüzüme güneş vurduran camından dışarı bakarken uykum geldi. Kucağımda ufaklık, başımı sırtına yasladığımda ''anneee uyuyor musun'' dedi.

Şehir kalabalık, otobüsler tıklım tıklım. Bu şehri ve bu kalabalığı ne kadar çok özlemişim.

Daha önce üç senemi geçirdiğim sisli ve kasvetli Karadeniz dağlarından arkadaşlar geldi. İki gecelik misafirliklerinde şehri dolu dolu gezmeye gün yetmedi. Ve havaların soğuması bizi akşam turlarımızdanda etti.

Umarım memnun kalmışlardır. Ben onların gelmesine çok sevindim. Dün akşamda 2003 de beraber görev yaptığımız bir arkadaş uzun yıllardan sonra aradı. Meğer yakında bir ilçeye gelmişler. Muhakkak görüşelim dedik. Aranmak ve ziyaret edilmek ne güzelmiş, unutmuşum bu kadar sevinmeyi.

Hani sevgili Ecehan ''bir enerjik, bir enerjik'' ya son günlerde:) Bende da aynı enerji. Sabah erken kalk, çocuklara kahvaltı yaptır, okula gönder, yürüyüşe çık, evi toparla vs. vs...
Öyle kaptırmışım ki kendimi bugünde erken kalktım. Oğluşu dershane için kaldırdım ve gönderdim. Hava nasıl soğuk nasıl soğuk kışlık montlarını çıkarmak zorunda kaldım.

Yarım saat sonra oğluştan telefon:

--Anneeeee! ne oldu bil. Çok şaşıracaksın. Benim bugün dershanem saat 11.30 daydı amaaaa!

__Haydi atla gel annecik, kahvaltıya yetiş emi:))

Yaaa işte böyle hayat hızlı, Newbahar hızlı ve hızını alamıyor..

Şimdi ufaklıkla ödev zamanı. Abicik dershaneden geldi, çayım demlendi yanında taze pişmiş kekim. Babiş aradı 17 gibi uğrarım diye. Torunlarını özledi sanırım:)

Ha! arkadaşlar dediler ki;

Newbahar ne kadar neşelisin, ne kadar hareketli. Yüzüne can gelmiş sanki. O kasvetli, dalıp dalıp giden Newbahardan eser yok.

Evveeettt, Kapalıkapılar (eşim), yok ama biz mutluyuz. Küçük sevgililerim yetiyor bana. Ve son bir ay..
Kocacık gelecek(İnşaallah)